Na de healing van Sander (zie vorige blog) is er heel wat bij mij losgemaakt. Oude angsten en patronen dienden zich aan, maakten zich kenbaar en vroegen en vragen om aandacht en heling. Transformatie en loslaten, een nieuwe (oude) manier van leven. Eén die oorspronkelijk is en echt, maar verbloemd door de eisen van de tijd en de omgeving. Het is tijd om weer te leven.
En het voelt kwetsbaar en on-gewoon. Ik ben het niet gewend. Althans, dat zegt mijn hoofd. Het gaat juist om het leven vanuit je hart, de overgang van het hoofd, het denken, naar het hart, het voelen. Nog meer voelen, nog meer Zijn. En voelen, dat kan ik heel goed. En denken, zo blijkt, ook. 🙂 Een interne worsteling in mijn energiesysteem; wie is er aan de macht? En juist dat is weer een uiting van het ego, het denken. Macht versus liefde. De sjamanen in de Andes hebben hier een woord voor, dit is waar het allemaal over gaat: munai-ki; macht vanuit het hart. Zachtheid en aanwezig, vanuit liefde.
Een worsteling dus tussen hoofd en hart. Ik voel het in mijn lijf, letterlijk. Sinds november vorig jaar heb ik last van (chronische) sinusitis, wat inhoudt dat ongeveer elke holte in je hoofd die je kan bedenken, vol zit. Met snot en allerlei energetische ballast; teveel, te zwaar, te moeizaam. Dokters kunnen er weinig mee en raden mij heftige neussprays met xylometazoline aan. Ik weiger. Mijn gevoelige systeem reageert heftig op synthetische stoffen en bovendien kan het je neusslijmvlies aantasten en kan je verslaafd raken waardoor het uiteindelijk allemaal niet meer werkt. En ondertussen klaagt mijn kaak, mijn kiezen, ze kloppen en zeuren, trekken en duwen en mijn hoofd lijkt een bom die op barsten staat. Zo ook mijn emoties; van het ene op het andere moment ben ik een vulkaan die op uitbarsten staat en de lava over een nietsvermoedend lieflijk dorpje in de omgeving uitstort. Heftig. Een allesverbrandende vuurstroom trekt over het land en neemt alles mee wat in de weg staat om de lava te laten stromen. Genadeloos en onverbiddelijk. Op de meest onverwachte momenten dient het zich aan, soms voorafgegaand door een klein rinkelend belletje, dat de omgeving waarschuwt om dekking te zoeken. Het vuur barst los en moet eruit, moet een uitweg vinden uit het beklemmende omhulsel waar het zich jarenlang sluimerend heeft koest gehouden. Een energielossing van jaren. Boosheid en verdriet.
Mijn hoofd heeft mij altijd goed in toom weten te houden, zo blijkt. Maar nu is de tijd gekomen dat mijn hart het niet meer pikt. Het hoofd mag op de tweede plaats komen. Zoals Albert Einstein zei:
“De intuïtie is een Godsgeschenk, de ratio een dienaar; ergens in de tijd zijn we de dienaar gaan aanbidden en het geschenk vergeten.”
En het is vreemd, want ik voel zo ontzettend veel. Hooggevoelig, hoogsensitief, vul maar in, het is er. VEEL voelen. En dat hoofd, dat wil de controle, wil de macht, wil de kapitein zijn aan het stuur, het ego wil leiden en het hart zal lijden. Maar dat is niet de nieuwe koers. Het hart, de intuïtie zit aan het roer en het ego, het hoofd, het verstand, kijkt vertwijfelend en machteloos toe hoe het hart zijn koers uitzet. Vol vertrouwen, over de zeëen en woelige baren, recht vooruit en soms wat afdwalend , maar verbonden vanuit het hart.
Op momenten dat ik mijn koers, mijn hart, mijn intuïtie verlies en me door de listige streken van het hoofd laat verleiden, uit zich dat onmiddellijk in hevige pijnen bij mijn rechterslaap. Alsof iemand er met een mes dwars doorheensnijdt; steken, kloppingen, alles staat op tilt en ik weet totaal niet meer waar ik het zoeken moet. Vast en verstard.
Laatst lag ik ‘s nachts uren wakker, totdat ik het niet meer hield van de pijn en Sander wakker maakte en vroeg om een healing. Dat hielp. Langzaam trokken de pijnscheuten weg en kwam er weer ruimte. Vervolgens lag ik letterlijk een uur lang te shaken in bed; vanuit mijn tweede chakra (ter hoogte van je riem) trilde van alles los; oude pijnen en angsten, ze dienden zich aan en vervlogen weer. Zelfs mijn handen gingen meedoen; alles trilde mee. Het was op een bepaalde manier ook wel erg grappig; ik had totaal geen controle over wat dan ook. En controle is angst… Mijn lichaam deed en ik was een argeloze toeschouwer die alles in de gaten hield met een lichte vorm van nieuwsgierigheid en verbazing. Het fenomeen van trillen en schokken en loslaten was mij al bekend, maar een uur lang was zelfs voor mij een record!
De volgende ochtend was de pijn in mijn onderrug een stuk verdwenen. Want, dat ook, sinds november heb ik aardig last van mijn stuitje. Spanningsklachten, aldus de huisarts. Ik ben één groot wrak. 🙂 Althans, dat hangt er vanaf naar welk stemmetje je luistert, en welke ‘hulpverleners’ zich dan als vanzelf hierbij aansluiten. Laat ik mij verleiden door het hoofd, die vindt dat ik een te overgevoelige vrouw ben die instort en het allemaal niet (meer) aankan? Dan krijg ik hulpverleners die, als je kijkt naar de dramadriehoek, in de rol zitten van Redder en ik onmiddellijk verword tot Slachtoffer…
Of luister ik naar de stem van mijn hart die zegt dat het allemaal helemaal okee is? Dat ik in een onwijs groeiproces zit, waarin ik mag leren om nog meer te luisteren naar mijn gevoel, mijn hart en mijn lijf dat hiervan de boodschapper is: Tot hier en niet verder. Ik duld geen gesol meer. Het is nu klaar. En hulpverleners die geen hulpverleners zijn, maar mensen die mijn spirituele groeiproces zien en ervaren, mij verzekeren dat het helemaal goed is zoals het is, omdat ik nou eenmaal precies op mijn pad zit en de kracht die in mij van binnen zit, aanspreken, versterken en naar buiten laten komen.
En het hoofd dat natuurlijk onmiddellijk vindt dat dat allemaal de grootst mogelijke onzin is. Dat het toch echt niet goed me me gaat en dat ik hulp moet zoeken. Wat een drama. 🙂
Ik voel de rust in mijn systeem. Het hart dat leeft. Het hart dat weet en voelt en wil zijn, wil leven. Het is goed. Ondanks en met, ja juist ondanks en met alles wat zich aandient en er is, is het goed. Het kan ook niet anders. Het is een voorbode van de tijd waarin we anders gaan leven en oude systemen en structuren achter ons laten. Oude angsten trillen los, vaak uit de kindertijd, waarin we een stuk van onszelf hebben opgegeven en achtergelaten. Het is nu de tijd om deze oude stukken, deze oude pijnen, aan te kijken, te ervaren, ze een plek te geven, te healen en los te laten. Transformeren. Omdat we hiermee niet alleen onszelf en onze directe omgeving, maar de aarde als geheel mee verder helpen. We healen de aarde en al haar bewoners door onze eigen pijn aan te kijken en te transformeren.
Angst omzetten in liefde. Het lijkt zo simpel; je moet het gewoon doen! En in wezen is het ook simpel, als je het weet, als je het voelt en het hebt ervaren…. En soms is het dan fijn als er iemand, heel voorzichtig en liefdevol (en soms wat minder voorzichtig, maar altijd liefdevol 😉 met je meeloopt en kijkt. Niet als hulpverlener, maar als iemand die jouw spirituele groeiproces ziet en ervaart, jou verzekert dat het helemaal goed is zoals het is, omdat je nou eenmaal precies op jouw pad zit en de kracht die in jou van binnen zit, aanspreekt versterkt en naar buiten laat komen.
Wees welkom. Namaste!
Liefs, Linda
