Afgelopen weken waren niet altijd even makkelijk voor mijn zoon op school. Vaak komt hij overprikkeld en volgelopen thuis: moe en snel boos. Na even wat rust, eten en liefdevolle aandacht van ons, is hij dan weer snel de oude. Deze keer is het echter anders….
Tijdens het avondeten blijft hij boos en om niets ontploft hij. Als ik vraag wat er aan de hand is, kan hij alleen uitbrengen: “Dat weet je toch wel”. En ja dat weet ik wel. Het rommelt momenteel op zijn school. Hierin ervaart hij te weinig vrijheid en ruimte voor hem en de andere leerlingen. Daardoor kan hij niet ontladen en opladen, waardoor alles zich ophoopt en het er thuis uitkomt. Op dat soort momenten voel ik aan alles dat hij niet zichzelf is. Vol met energie van anderen en dan is hij moeilijk aan te spreken.
“Tijd voor actie!” zeg ik. “Jij en ik gaan zo na het eten gelijk naar buiten, het bos in”. “Of het nu regent of niet, maar jij hebt opnieuw verbinding nodig met de natuur en met je eigen natuur!”
Voordat we op pad gaan, stem ik mij af op de natuur en de natuurwezens. Ik kondig ons bezoek aan en vraag om dat te laten gebeuren en te laten zien wat nodig is om mijn zoon te helpen. Door dit bewust te doen, kan ik daarna helder en alert blijven. Ruimte ontstaat dan om hem en zijn groeiproces vanuit neutraliteit waar te nemen en ontvankelijk te zijn voor de signalen uit de natuur.
Daar gaan we. Vader en zoon het bos in. En op verzoek van hem nemen we de bal mee. Al hardlopend en de bal overschietend, rennen we door het bos. Af en toe stilstaand, om ons heen kijkend, voelend en soms benoemend. Hij gaat op ontdekking en ik hoef alleen maar te volgen. We lopen van de gebaande paden af het struikgewas in. We houden stil bij een grote omgevallen boom. Al balancerend staan we op de boom te voelen en te genieten. Ik vraag hem: “wat zou nu jouw wens zijn op dit moment?”. “Ik wil graag met vriendjes kunnen spelen, zonder dat ik steeds de energie van hen overneem” antwoordt hij “en dat ik niet meer zo snel vol loop op school”.
Mooi dat hij dit kan benoemen. Mijn vervolgvraag is wat hij daarvoor nodig heeft? “Hulp van anderen om mij te helpen herinneren”. Ondertussen lopen we door en neemt hij de vraag in zijn achterhoofd mee op pad. We lopen door magische toegangspoorten andere werelden binnen. De wereld van de elfen en de kabouters; zijn wereld. “Papa, de elfen wijzen mij de weg.” “Kijk hier moeten we heen.”. En opeens schieten er een tweetal kikkers voor onze voeten weg. Vol verwondering kijkt hij er naar. “Weet je dat kikkers ook tot het domein van de elfen horen?”, vraag ik aan hem. “Zij zijn net als jij geïncarneerde elfen”. “Mijn familie dus” antwoordt hij en “die laten je nooit in de steek en zijn er altijd voor je”. “Precies! Dus ook op school zijn ze er voor jou” vertel ik hem.
En zoals jullie vast weten, maken wij momenteel het Krachtdierenspel en Kikker is daarin ook één van de dieren. De boodschap van Kikker is o.a. als je moe, boos en gestrest bent om dan deze energie los te laten door te douchen of door te gaan spelen in het bos. En je weer opnieuw met de aarde, de natuur en jezelf te verbinden. Zodat je daarna weer volop vanuit je hart kan leven in volledige overgave met het leven!
Super! Heel fijn dat de natuur je altijd dat laat zien wat je nodig hebt. Op onze ontdekkingsreis door het bos zijn we nog door meer magische poorten gegaan, hebben we gelachen, plezier gemaakt, zijn we gevallen en weer opgestaan. En anderhalf uur later zijn wij allebei weer opgeladen, verbonden en in contact met ons hart en elkaar!
Dank u, moeder Aarde.
Merk je dat jij of jouw kind ook snel vollopen? Moe en prikkelbaar van werk of school thuiskomen? En weet je niet hoe je hier structureel mee om moet gaan? Neem dan contact op en maak een afspraak voor een coaching en ik help je weer te verbinden met je hart en jouw natuur.
