Laatst raakten we in gesprek met een vader van een 8-jarig zoontje, over de school waar zijn zoontje naar toe ging. Hij vond het een fijne school waar zijn zoontje, ‘een teer kind’ zoals hij hem noemde, goed op zijn plek zat. Beter dan bij de andere scholen in de buurt, waar pesten een steeds groter ding bleek te zijn. Er waren zelfs kinderen van deze scholen naar andere scholen gegaan, vanwege dit steeds groter wordende pestgedrag. Ook dit waren ‘tere kinderen’, aldus de vader.
Het raakt me iedere keer weer als er over deze kinderen als ‘teer’ gesproken wordt. Alsof zij niets zijn, niets kunnen en beschermd moeten worden tegen de boze buitenwereld. En in zekere zin is dat ook zo, dat ze beschermd moeten worden tegen de boze buitenwereld; maar het is meer een bescherming vanuit kracht, vanuit het wezenlijke dat zo’n kind is, vanuit de talenten en kwaliteiten die het in zich heeft. Juist om deze talenten te koesteren, aan te wakkeren en te laten groeien, het kind te stimuleren om helemaal zichzelf te zijn en te worden, omdat precies dát is waar het om gaat. En niet om je aan te passen aan een maatschappij waarin pestgedrag normaal is/ de normaalste zaak ter wereld is.
We hadden het over andere scholen, andere, vernieuwende vormen van onderwijs, waarin kinderen meer vrijheid hebben om te kiezen en om te zijn wie ze in essentie zijn. Dat de school er voor hén is in plaats van dat zij er zijn voor de school. “Ja,” zei de vader, “dat is mooi, maar als ze van school komen, zullen ze toch ervaren dat het er in de wereld anders aan toe gaat…”
“Tsja,” zei ik: “het gaat zó om welk uitgangspunt je verkiest: pas je het kind aan aan de maatschappij? Of pas je de maatschappij aan aan het kind? Wij geloven in het laatste; pas de maatschappij aan aan het kind. Laat kinderen opgroeien tot autonome, authentieke wezens met al hun talenten en gevoeligheden en laat ze zijn wie ze in essentie zijn. Laat ze spelen, ervaren en genieten zonder alle strakke kaders van presteren en resultaten. Laat het een ontdekken zijn waarin ze kunnen groeien en ervaren wie ze zijn. Vanuit plezier en geluk en vertrouwen. Laat de wezenlijkheid van het kind, in plaats van de citotoets, de boventoon voeren.”
“’Ja, dat snap ik wel”, zei de vader. “Maar de wereld is hard“. “Later, als hij gaat werken, bijvoorbeeld bij een bank, zoals ik, dan zal hij ervaren dat de wereld anders is, dat er niet met elkaar gesproken wordt vanuit verbindende communicatie maar dat er haantjesgedrag bestaat.”
“Maar is dat dan een reden om niet voor vernieuwend onderwijs te kiezen?’’ vroeg ik. “Of om je kinderen op een andere manier op te voeden? Een die veel meer past bij wie het kind in essentie is? Die aansluit bij zijn beleving en behoeften? En is het een reden om zelf als ouder mee te blijven gaan in een maatschappij, een rat race waar je eigenlijk als je diep in je hart kijkt, liever niet in mee zou willen gaan? Als je zelf niet verandert, hoe kan je dan verwachten dat er ooit ergens iets verandert? Ergens moet de eerste stap worden gezet. Het begint bij jezelf en je kinderen. Jij kan de wereld veranderen. Jij kan de eerste stappen maken. Door te kiezen en te besluiten om het anders te doen. Te kijken naar wat het beste is voor het kind. En niet wat het beste is voor de maatschappij, wat deze verwacht van het kind. Want dan wordt het in een hokje, een te enge structuur gestopt waarin het alleen maar kan verzuipen. En we hebben juist deze ‘tere’, ontzettend wijze, gevoelige en creatieve kinderen nodig om de wereld te veranderen. Zij zijn de zieners, de healers, de wijzen, de sjamanen in een westers jasje, nog niet erkend in de rol die zij te spelen hebben in de evolutie van de mensheid. We hebben hen nodig om de aarde naar een hoger energieniveau te brengen, waarin we weer in contact staan met onszelf, onze bron, onze oorspronkelijke wijsheid. Zodat we beter voor de aarde gaan zorgen, met al haar bewoners; dieren, planten, stenen en mensen, allen verbonden met elkaar.
Wij moeten keuzes maken voor onze kinderen. Wij moeten het voorbeeld geven. En hen helpen te worden wie ze in essentie zijn. En dat doe je door hun licht steeds stralend te houden, niet door er een kap overheen te gooien, onder het mom van bescherming van eigenheid. Onder het mom van dat wij weten wat goed voor hen is en ze zich vooral aan moeten passen aan de maatschappij, want dat is nu eenmaal wat er van je wordt verwacht. Je zal een hoge score halen op de citotoets, je moet presteren, want… En dat zijn allemaal gedachten en handelingen vanuit angst, niet vanuit liefde.
“Maar als ik nu voor een andere school en opvoeding kies, hoe moet dat dan later…? Sluit het dan wel aan? Red mijn zoon het dan wel in de wereld?” “Als ik jou nu de keus geef tussen een fiets en een Ferrari, wat kies je dan?” vroeg ik. “De Ferrari natuurlijk!”. “Ook al rijdt iedereen op een fiets en heb je geen idee hoelang je de Ferrari kan houden?” “Natuurlijk!” antwoordde de vader, “die ervaring wil ik niet missen!” “Juist en dat is nou precies waar het over gaat”, zei ik. “Die ervaring wil je niet missen. Wie zegt dat straks niet iedereen in een Ferrari rijdt? Of dat er uberhaupt geen auto’s meer zijn? Of dat je uiteindelijk toch tevreden bent met de fiets, maar het gevoel van de Ferrari meeneemt?”
De vader keek mijn even niet begrijpend aan. “Ik bedoel dat straks de maatschappij en het onderwijssysteem wel helemaal veranderd kunnen zijn, dat we meer gaan kiezen vanuit liefde en vanuit ons hart en voelen wat goed voor onze kinderen en de aarde is. Dan maakt het dus niet uit als je nu deze keuze al maakt om vanuit liefde te leven en te kijken naar wat je kind nodig hebt. Of dat het onderwijs zoals we het nu kennen helemaal verdwenen kan zijn. Het is ook maar een vorm. Of dat je wel in het huidige systeem blijft, maar wel met een hele andere, frisse blik. En de ervaringen die je hebt opgedaan meeneemt, waardoor je anders en sterker in je schoenen staat dan ooit tevoren. Dat je ziet in welk systeem je je begeeft, als kind en als ouder, maar door het pad van liefde te hebben gekozen en het stralend houden van jullie eigenheid, kan je de uitdagingen in de ‘harde wereld’ meer aan. Je ziet van waaruit ze vandaan komen. En je staat boven de problemen, zoals de adelaar boven de aarde vliegt.
En zo worden deze ‘tere’ kinderen ineens onwijs krachtige persoonlijkheden, met alle mogelijkheden om zichzelf te ontwikkelen voor wie ze in essentie zijn. Omdat ze de tools hebben meegekregen om te kiezen voor het pad van liefde en eigenheid, in plaats van angst en volgzaamheid. En dat is wat de wereld nu nodig heeft om te veranderen. Dus laten we ze koesteren, deze eigenwijze en prachtige kinderen, die nieuwsgierig zijn en willen leren en niet zomaar iets klakkeloos aannemen omdat iemand dat zegt. Deze geweldige, gevoelige, creatieve en intuitieve kinderen die met hun enorme wijsheid ons zoveel te bieden en te leren hebben. Als we ze zien en ervoor open staan. Laten we ze alle tools bieden die ze nodig hebben om te bloeien en te groeien, zodat we niet alleen hén helpen en begeleiden, maar daarmee ook onszelf en de aarde. Zij zijn belangrijk. Deze lieve, ‘tere’, kinderen. Dus ook jouw kind.”
